โชคดีที่สวรรค์ไม่ลำเอียง

ชิดกมล

Shine…โชคดีที่สวรรค์ไม่ลำเอียง เป็นภาพยนตร์ของประเทศออสเตรเลีย สร้างขึ้นจากชีวิตจริงของนักเปียโนชาวออสเตรเลีย – ยิว ในปี 1996 กำกับโดย Scott Hicks ชาวออสเตรเลียอีกเช่นเดียวกัน Shine ได้รับรางวัลอคาเดมีอวอร์ดส์ประจำปี1997 สาขานักแสดงนำชายยอดเยี่ยม โดยเจฟฟรี่ รัช ผู้รับบทเป็นเดวิดตอนแก่ และได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลสาขาบทภาพยนตร์ดั้งเดิมยอดเยี่ยม ดนตรีประกอบยอดเยี่ยม ตัดต่อภาพยอดเยี่ยม นักแสดงสมทบชายยอดเยี่ยม ผู้กำกับยอดเยี่ยม และภาพยนตร์ยอดเยี่ยม รวม 6 รางวัลด้วยกัน


เดวิด เฮลก็อต เด็กชายที่มีพรสวรรค์ในการเล่นเปียโน ในวัยเด็กเขาถูกกดดันจากพ่อ(ปีเตอร์) ให้ฝึกฝนอย่างหนักที่จะเป็นนักเปียโนที่เก่งที่สุด เดวิดได้เรียนเปียโนกับครูโรสเซ่น เมื่อเขาเป็นวัยรุ่นเขากลายเป็นนักเปียโนที่โด่งดังที่อายุน้อยที่สุด พ่อต้องการฝึกให้เขาเล่นเพลงที่ยากขึ้นทั้งที่ครูสอนเปียโนได้บอกแล้วว่าเดวิดยังไม่พร้อม แต่พ่อก็ยังยืนยันคำเดิม เขาชนะการแข่งขันหลายครั้งจนได้รับทุนให้ไปศึกษาต่อที่ Rayal Academy of Music แต่พ่อไม่อยากให้เขาไป เขาทะเลาะกับพ่อและถูกพ่อตี พ่อทำให้เดวิดยังคงต้องใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ ต่อไป เดวิดได้พบกับนักเขียนชื่อดัง แคทเธอรีน พลิชาร์ดและเดวิดก็ได้ไปเล่นดนตรีให้เธอฟังอยู่บ่อย ๆ จนเกิดเป็นความผูกพันและเป็นที่พักพิงทางใจของเดวิด ทำให้เดวิดมีความเข้มแข็งขึ้น และเขาตัดสินใจไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ วันหนึ่งเขาหมดสติหลังจากการบรรเลงเพลงที่ยากที่สุดในการแข่งขัน ทำให้เขาต้องกลายเป็นคนสติแตก จิตแพทย์ห้ามให้เขาเล่นเปียโนตลอดชีวิต แต่เขาสามารถต่อสู้จนกลับมาเป็นมือเปียโนที่มีชื่อเสียงได้ในที่สุด แต่น่าเสียดายที่พ่อของเขาต้องมาจากไปเสียก่อนที่จะได้เห็นความสำเร็จของลูก


ภาพยนตร์เรื่องนี้เปิดเรื่องโดยการนำตอนท้ายของเรื่องมาเปิดเรื่อง คือเรื่องเริ่มขึ้นที่ฉากคืนฝนพรำ โดยการซูมที่หน้าของตัวละครเอกที่จิตไม่ปกติยืนพูดคนเดียว เขาวิ่งไปบนถนนและหยุดที่ร้านอาหารสายตาจับจ้องที่เปียโน จากนั้นก็ได้เล่าย้อนสลับไปมาระหว่างอดีตและปัจจุบัน เพื่อคลี่คลายความสงสัยในตอนเริ่มเรื่อง ฉากทุกฉากในเรื่องใช้สีที่หม่น รวมถึงโทนสีของเสื้อผ้าที่ตัวละครสวมใส่ สื่อถึงอารมณ์ของตัวละครและเนื้อหาของภาพยนตร์ที่มีความเศร้าและหม่นหมอง


ตัวละครที่เป็นพ่อ (ปีเตอร์) มีบทบาทสำคัญและมีอิทธิพลต่อตัวละครเอก (เดวิด) อย่างมาก คือ พ่อจะตัดสินใจแทนเดวิดตลอด เข้ามามีส่วนร่วมในชีวิตของเดวิดมากเกินไป บังคับ กดดันให้เดวิดทำทุกอย่างตามที่ตัวเองต้องการ เพื่อตอบสนองความสนใจทางด้านดนตรีในวัยเด็กของตนที่ไม่ได้รับการสนับสนุน เดวิดเป็นเด็กที่ไม่ร่าเริงทั้ง ๆ ที่อยู่กับดนตรี เขามีแต่ความเครียดและความ กดดันที่รับมาจากพ่อ เขาไม่กล้าขัดใจพ่อ ในบางครั้งพ่อแสดงอารมณ์ที่รุนแรง บางครั้งมีการใช้กำลัง สลับกับการแสดงออกถึงความอบอุ่น ทำให้เดวิดเกิดความสับสนจนเกิดเป็นความขัดแย้งระหว่างพ่อกับลูก ป้าพลิชาร์ดเป็นตัวละครที่เป็นแรงผลักดันให้เดวิดกล้าที่จะตัดสินใจเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง และเขาก็มีความมุ่งมั่นตั้งใจ ดูเหมือนตั้งใจมากเกินไปจนกลายเป็นความหมกมุ่นอยู่แต่กับตัวเอง เปียโน และการแข่งขัน ถึงแม้ว่าเดวิดจะไม่ได้อยู่กับพ่อแล้ว แต่เขาก็เหมือนยังมีแรงกดดันของพ่อที่ฝังอยู่ในจิตใจ เขาเลือกเพลงที่ยากในการแข่งขัน เพลงที่พ่อต้องการให้เขาเล่นในสมัยเด็ก ๆ หรือแม้แต่ตอนที่เขากลายเป็นคนสติไม่ค่อยดีเขาก็ยังท่องคำพูดที่พ่อเคยพูดกับเขาอยู่ตลอด ทั้งหมดนี้ล้วนแสดงให้เห็นว่าพ่อมีอิทธิพลกับเดวิดมาก


ส่วนการตั้งชื่อเรื่องว่า Shine…โชคดีที่สวรรค์ไม่ลำเอียง สอดคล้องกับเนื้อหาของภาพยนตร์เป็นอย่างดี ซึ่งตรงกับชีวิตของตัวละครเอกที่ต้องกลายเป็นคนที่มีจิตใจไม่ปกติแต่สวรรค์ก็ยังใจดีให้เขายังกลับมาเล่นเปียโนได้ และกลับมาเป็นนักเปียโนที่มีชื่อเสียงอีกครั้ง


ในภาพยนตร์เรื่องนี้มีสารที่ผู้กำกับต้องการสื่อถึงผู้ชม เช่น ตอนที่แว่นตาของพ่อแตก แต่พ่อก็ยังไม่ยอมเปลี่ยนแว่นตาอันใหม่ นั่นหมายถึงการที่พ่อไม่ยอมรับสิ่งใหม่ ๆ ไม่ยอมเปลี่ยนมุมมองและความคิด โดยพ่อพยายามให้เดวิดใช้ชีวิตแบบเดิม ๆ เล่นดนตรีอยู่ที่บ้านกับตนเอง ไม่ยอมให้เดวิดไปเรียนที่ต่างประเทศ และก๊อกน้ำที่เกรียวหวานปิดไม่สนิทนั้นก็แสดงถึงอารมณ์ของตัวละครที่จะระเบิดหรือจะถูกปลดปล่อยออกมาเมื่อใดไม่มีใครรู้ได้ เหมือนกับน้ำที่สามารถจะพุ่งออกมาจากก๊อกที่ไม่สามารถปิดได้อีกแล้วตลอดเวลา


Shine เป็นภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่มีเนื้อหาดีมาก ให้คุณค่าทางด้านอารมณ์ไม่ว่าจะเป็นสีหน้าท่าทางของตัวละคร โทนสีของฉาก รวมถึงบทเพลงที่บรรเลง ล้วนสื่อให้ผู้ชมได้เข้าถึงอารมณ์ของภาพยนตร์ได้เป็นอย่างดี และให้ข้อคิดด้านความมุ่งมั่นตั้งใจ ไม่ละทิ้งความฝันของตนที่ทำให้คนเราสามารถประสบความสำเร็จได้ ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมภาพยนตร์เรื่องนี้ถึงได้รับการเสนอชื่อเข้าชิงรางวัลมากมายเช่นนี้